25/11/2017
Σχολές Γονέων Ι.Μ. Χαλκίδος
Ομιλία : "επάγγελμα γονιός"
Σεβαστοί πατέρες, αγαπητοί γονείς.
Μεγάλη είναι η αγωνία μου εφόσον έχω κληθεί να απευθύνω λόγο σε μια τόσο ευαίσθητη και ηρωική ομάδα ανθρώπων, τους γονείς. Αναγνωρίζοντας τις ελλείψεις μου ζητώ εκ των προτέρων την κατανόηση και ανοχή σας.
Το θέμα με το οποίο θα ασχοληθούμε σήμερα είναι :
ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ –ΓΟΝΙΟΣ…και το πρώτο ερώτημα που καλούμαστε να απαντήσουμε είναι το αν αποτελεί ο γονεϊκός ρόλος επάγγελμα.
Σύμφωνα με νεώτερη ερμηνεία το επάγγελμα ορίζεται ως η βιοποριστική ενασχόληση του ανθρώπου, οπότε εύκολα μπορούμε να απαντήσουμε, πως αφού ο γονιός με την ιδιότητά του δεν αμείβεται υλικά, παύει να είναι και επάγγελμα.
Αμοιβή των γονιών ποια είναι;
Είναι οι αγκαλιές τα δάκρυα, οι εκρήξεις θυμού, τα φιλιά… Αυτά σίγουρα όσο κι αν είναι πολύτιμα και αναντικατάστατα ως εμπειρίες δεν αποτελούν μέσο βιοπορισμού και διαχωρίζουν αυτόματα τον γονέα από τον επαγγελματία.
Αρχαιότερη ερμηνεία όμως του όρου, επιβεβαιώνει πως επάγγελμα είναι μια «υπόσχεση» (π.χ. Η γη της επαγγελίας =τόπος υπόσχεσης του Θεού προς περιούσιο λαό του Ισραήλ, σύμφωνα με την Π.Δ.) ενώ επαγγελματίας ακόμα και σήμερα είναι αυτός που κάνει σωστά τη δουλειά του,σκληρά και μεθοδικά. Μάλιστα αντιδιαστέλλεται με τον ερασιτέχνη που χαρακτηρίζεται από ασυνέπεια, ανευθυνότητα,έλλειψη συστηματικότητας και προσήλωσης.
Σύμφωνα με αυτή την ετυμολογία είμαι βέβαιη ότι συναινείτε ότιένας γονιός είναι επαγγελματίας, εφόσον εργάζεται κατέχοντας όλα τα παραπάνω θετικά χαρακτηριστικά. Επίσης υπόσχεται =επαγγέλεται,την υποταγή του θελήματός του στις απαιτήσεις των παιδιών. Βγαίνει από τον εαυτό του και ζει και σκέφτεται δύο φορές, μια για τον ίδιο και την άλλη για το παιδί του. Αποφασίζει να αφήσει την καρδιά του να κυκλοφορεί έξω από το σώμα του για πάντα.
Όντως είναι επαγγελματίας ο γονιός και αυτό συνεπάγεται πολλές υποχρεώσεις. Σημαίνει πλούσιο βιογραφικό:
Ενδιαφέρον βιογραφικό για τον γονέα ίσως είναι η δική του καλή αγωγή σε μια χριστιανική οικογένεια, μπορεί να είναι η εντρύφησή του στις αρετές:της ταπείνωσης, της πραότητος, της αγάπης, της πίστεως, της προσευχής, της εγκράτειας, της υπομονής, της υποχωρητικότητας, της αυτάρκειας… δηλαδήτης ασκητικής ζωής·
Το βιογραφικό ενισχύεται θετικά με την ειρηνική συνύπαρξη των συζύγων. Όσες αγωνίες κι αν έχουν για τον βιοπορισμότους ή δυσκολίες μέχρι να εγκλιματιστούν στα νέα δεδομένα του γάμου, όπως οι νέοι συγγενείς και πρόσωπα άγνωστα, που πρέπει με κάποιον τρόπο να συμβιώσουν αρμονικά,ωστόσο δεν πρέπει να παραμελούν ο ένας τον άλλο.Η υπομονή και οι θυσίες τους, κάποτε θα προσμετρηθούν ως βαρέα ένσημα.
Τα ξενύχτια πάνω από την κούνια του μωρού, οι ασθένειες, το πένθος μέσα στην οικογένεια, η αγωνία για την ένταξη του παιδιού στο κοινωνικό περιβάλλον του σχολείου, το άγχος της παρέας του που το απομακρύνει από την ασφάλεια του σπιτιού, ο αγώνας για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους, ακόμα κι αν δεν είναι σύμφωνα με τις προτιμήσεις των γονέων, οι πόνοι στη μέση και στα πόδια από τα βάρη που καθημερινά αναγκάζονται να σηκώσουν, γίνεται η αιτίανα γεμίζουν το βιβλιάριο των ενσήμων τους. Εννοείται ότι οι υπερωρίες είναι δεδομένες, εφόσον δεν υπάρχει ωράριο εργασίας.
Στο επάγγελμά τους άδειες δεν επιτρέπονται. Δεν νοιώθουν άλλωστε άνετα οι γονείς να κάνουν διακοπές στο λειτούργημά τους. Όσες φορές προσωπικά έχω λείψει από το σπίτι χωρίς τα παιδιά, με την αφορμή ενός προσκυνήματος ή μιας υποχρέωσης, το μυαλό μου δεν ξεκολλάει από κοντά τους.«Σύνταξη»επίσης οι γονείς δεν δικαιούνται. Όταν πια απαλλάσσονται από τις έντονες υποχρεώσεις προς τα παιδιά, έρχεται η ώρα να βοηθήσουν στο μεγάλωμα των εγγονών. Τίποτα όμως και ποτέ δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Το ενδεχόμενο μίας «απόλυσης»από το επάγγελμα του γονέα, πάντα είναι πιθανό. Ο γονιός απολύεται όταν παύει να πραγματοποιεί τα καθήκοντά του. π. χ. Ένας γονιός αφήνει το παιδί του ορφανό όταν ο ίδιος δεν φέρεται σαν γονέας με κανόνες, περιορισμούς και αγάπη, αλλά σαν φίλος. Σ΄αυτή την περίπτωση το παιδί θα έχει έναν ακόμα φίλο, κανένα όμως γονιό. Σύγχρονο φαινόμενο αποτελεί η πολύωρη ενασχόληση των γονιών με το διαδίκτυο· σε σημείο να αφήνουν ακόμα και βρέφη νηστικά και αφρόντιστα(π.χ. παιδί πέθανε λόγω έλλειψης τροφής επειδή η μητέρα ήταν απορροφημένη στο facebook). Πείτε μου έχουν γονείς αυτά τα παιδιά;
Πολλοί ισχυρίζονται πως το να μεγαλώνει κάποιος τα παιδιά του δεν αποτελεί και κάποιο σπουδαίο κατόρθωμα. Συχνές είναι οι φράσεις:«E, δεν έχεις και το αφεντικό, πάνω από το κεφάλι σου, τι προσφέρεις στην οικογένεια, μια χαρά έχεις βολευτεί στο σπιτάκι σου ή μήπως φοβάσαι τη δουλειά και κάνεις παιδιά για να έχεις άδειες;» Αυτές είναι διατυπώσεις ανθρώπων που δεν έχουν κατανοήσει το βάθος της υποχρέωσης του να είσαι γονιός. Δεν έχουν κατανοήσει πως ο γονιός έχειαφεντικό. Έχει το Θεό εργοδότηστον οποίο θα δώσει λόγο για τις τυχόν παραλείψεις του στην αγαθή αγωγή των τέκνων του. Δεν έχουν κατανοήσει πόσο δύσκολο είναι να έχεις τόσες αρμοδιότητες ποικίλου χαρακτήρα και να πρέπει κατά το δυνατόν να τις φέρεις όλες εις πέρας. Κάποιος καλοπροαίρετος το συνειδητοποιεί όταν χρειάζεται να χρησιμοποιήσει τροφό για τη φύλαξη των παιδιών του, η οποία θέτει περιορισμούς: «Θα προσέχω μόνο το ένα παιδί της οικογένειας, δεν μπορώ να κάνω και δουλειές, δεν θα κάθομαι περισσότερο από το συμφωνημένο ωράριο, δεν,.. δεν… Τότε όλοι συνειδητοποιούν την αξία του γονιού, ο οποίος καλύπτει τις βασικές υλικές του ανάγκες για τροφή και ένδυση . Του παρέχει ασφάλεια και σιγουριά . Το τρέφει με φαγητό που μαγειρεύει όλο αγάπη. Αποτελεί την οικιακή βοηθό του: πλένει, καθαρίζει, σιδερώνει, διακοσμεί το σπίτι ,κάνει τη μοδίστρα. Είναι ο εκπαιδευτικός τους: «μαμά τι σημαίνει αυτό στα αγγλικά;» «μα, καλά δεν έχουμε λεξικό πρέπει εγώ να τα απαντάω;» «εσύ τα λες πιο ωραία και πιο γρήγορα από το λεξικό» μετά από τέτοια απόκριση γίνεται να μην του απαντήσεις; «Μπαμπά, έχωαυτή την απορία στην μουσική» «μαμά, θα μου πεις την ιστορία γιατί έλλειπα από το σχολείο»;Άλλες φορές παριστάνει την ψυχολόγο σε εκφράσεις απογοήτευσης: «οι φίλες μου σήμερα με στενοχώρησαν», και ο γονιός συμβουλεύει «κάνε υπομονή, μήπως έχεις μερίδιο ευθύνης;» Σίγουρα γίνεται και γιατρός. Τυχαίνει να είναι άρρωστο ένα παιδί και σπεύδει να δώσει φάρμακα, να βάλει κομπρέσες για τον πυρετό, να βράσει ροφήματα για πονόλαιμο. Αυτά και τόσα άλλα προσφέρουν οι γονείς στα παιδιά που χτίζουν τελικά ώριμες προσωπικότητες· ανθρώπους που πατάνε γερά στα πόδια τους, άρτιους χαρακτήρες που διαμορφώθηκαν επειδή είχαν πλάι τους γονείς: στα εύκολα και στα δύσκολα. Τέτοια παιδιά μεγαλώνουν με τη βεβαιότητα πως ο πατέρας και η μητέρα θα τους λύσουν όλα τα προβλήματα με ένα «εννοείται». Εννοείται ότι είναι εκεί στο φόβο, στην ανασφάλεια, στον πόνο, στις χαρές, στην ανάγκη για χρήματα. Ένας κωμικός του προηγούμενου αιώνα (MiltonBerle) αμφισβήτησε τη θεωρία της εξέλιξης με το επιχείρημα ότι αν ίσχυε, οι μητέρες δεν θα είχαν μόνο δύο χέρια.
Ένα παιδί βέβαια δύσκολα κατανοεί την προσφορά του γονιού.
π.χ. Ένας μικρός, θυμωμένος προφανώς με τη μητέρα του, της αφήνει μια λίστα με τις οικονομικές της υποχρεώσεις προς αυτόν : Γι’αυτή την εβδομάδα, γράφει, μου ΧΡΩΣΤΑΣ:
1$ για το κρεβάτι που έστρωσα,2$ για την παρέα που κράτησα στην μικρή μου αδελφή,0,50$ για τα σκουπίδια που πέταξα,1$ για τις καλές μου επιδόσεις στο σχολείο….σύνολο 15$
Η μητέρα γυρίζει το χαρτί από την ανάποδη και γράφει:
9μήνες σε κυοφόρησα : χωρίς χρέωση, ξενύχτησα όταν ήσουν άρρωστος: χωρίς χρέωση, σκέφτομαι πρώτα εσένα κι έπειτα τον εαυτό μου :χωρίς χρέωση ,σου προσφέρω ό,τι καλύτερο: χωρίς χρέωση
Ο μικρός διαβάζει συγκινημένος τη λίστα της μαμάς και διαγράφοντας τη δική του γράφει με μεγάλα γράμματα : ΕΞΟΦΛΗΘΗ.
Το ζητούμενο όμως είναι όχι μόνο να εκτιμηθεί η δουλειά μας , το επάγγελμά μας, αλλά να το κάνουμε σωστά. Αυτό θα το κατορθώσουμε αρχικά αν κατανοήσουμε 1ονότι τα παιδιά δεν είναι δικά μας, 2ονότι απώτερος στόχος μας που συντελεί στην ευτυχία των παιδιών, δεν είναι μόνο οι υλικές παροχές αλλά η πνευματική τους ωρίμανση και 3ον(να κατανοήσουμε) την αξία των ίδιων των παιδιών.
Ως προς το πρώτο, αν γίνει αντιληπτό ότι τα παιδιά είναι του Θεού, θα τους φερόμαστε διαφορετικά. Ας φανταστούμε πως θα αντιμετωπίζαμε ένα ξένο παιδί που μας το έχει εμπιστευθεί κάποιος για μία μέρα. Σίγουρα δεν θα το αφήναμε από τα μάτια μας, θα φροντίζαμε να περάσει ευχάριστες ώρες και θα προσπαθούσαμε να μην ακούσει κάτι μέσα στο σπίτι που μεταφέροντάς το στους γονείς του, θα μας έκριναν αρνητικά. Για τον Θεό μας βέβαια δεν σκεφτόμαστε έτσι. Τον θεωρούμε Πατέρα μας, νιώθουμε ότι από αγάπη μας εμπιστεύθηκε τα παιδιά του και μας κατέστησε συνδημιουργούςκαι ότι θα είναι επιεικής ως κριτής. Παρόλα αυτά σίγουρα θα ήμασταν πιο προσεκτικοί στη συμπεριφορά μας και στη διαπαιδαγώγηση των τέκνων μας, εάν νιώθαμε το άγρυπνο μάτι του Θεού επάνω μας. Αν αναλογιζόμαστε καθημερινά ότι δεν μας ανήκουν, δεν είναι κτήματά μας, θα αποβάλουμε επίσης ένα μέρος του άγχους, που μας κατατρώει. Στο κατά Λουκά Ευαγγέλιο κεφ.17,21 ο Κύριος μας διαβεβαιώνει πως: « η βασιλεία του Θεού εντός ημων εστί». Πώς όμως να την νιώσουμε και να την απολαύσουμε όταν έχουμε γεμίσει τη ζωή μας με άγχος, τύψεις συνειδήσεως… Τότε όχι βασιλεία δε νιώθουμε αλλά μέσα μας ζούμε μέρος της κολάσεως. π.χ Ρωτάει κάποτε ιερέας μια μητέρα : «τι κάνει ο γιος σου» κι εκείνη αρχίζει με γκρίνια και μιζέρια να απαριθμεί τις δυσκολίες του παιδιού ως μαθητή. Επαναλαμβάνει λοιπόν ο ιερέας: «δεν σου ζήτησα να μου πεις τι μαθητής είναι». Όλοι λίγο πολύ έχουμε πέσει σε αυτήν την παγίδα. Όμως αλήθεια είναι τόσο δύσκολο να αφήσουμε κάποια πράγματα στα χέρια του Θεού; Μήπως νοιαζόμαστε περισσότερο εμείς για τα παιδιά του απ’ό,τι Εκείνος; Ας κάνουμε με φιλότιμο αυτό που περνάει από το χέρι μας κι ας αφήσουμε τα υπόλοιπα στην πρόνοιά Του. Ας ξεκινάμε την κάθε μας μέρα με δοξολογία προς τον Θεό μας, διώχνοντας μακριά τη γκρίνια και με την ελπίδα ότι θα κάνουμε «όσα προφθάσουμε κι αυτή την μέρα» κι ας έχουμε τη σιγουριά ότι ο ουράνιος Πατέρας μας, θα φροντίσει για τα υπόλοιπα.
Κάνοντας ένα βήμα παραπάνω, ξεπερνώντας τις μικρότερης σημασίας καταστάσεις, όπως αν το παιδί μας πήρε μικρότερο βαθμό από τον φίλο του, ή για το αν έχουμε την οικονομική δυνατότητα να του παρέχουμε όλα όσα ζητά, οφείλουμε να θυμηθούμε την προτροπή , αρχικά του απ. Παύλου στο μυστήριο του γάμου : «τι γαρ οιδαςγυναι/ἄνερ ει τον άνδρα /γυναίκα σώσεις;»(Α΄Κορ.14) και επομένως τον σκοπό του γάμου που είναι η τελειοποίηση του ανθρώπου. Αφού μπουν σε μια πορεία αναζήτησης της σωτηρίας τους οι σύζυγοι σκοπός τους πρέπει να γίνει η ανατροφή φωτοειδών τέκνων. Να προσπαθήσουν να πληρώσουν το κενό στο τάγμα των αγγέλων που δημιούργησε η ανταρσία του Εωσφόρου,ΠΩΣ; με παιδιά χριστιανικά αναθρεμμένα.
Οι χριστιανοί γονείς συνειδητοποιούν νωρίς αυτό το χρέος και επιδιώκουν σπίτια με χαμόγελα. Φροντίζουν παράλληλα με το βιοτικό επίπεδο και το πνευματικό, οπότε να διασφαλίσουν ποιοτική ζωή . Τους εμφυτεύουν την ελπίδα και την αισιοδοξία που προσφέρει η εκκλησία, ώστε να στέκονται ασάλευτα στις δυσκολίες της ζωής. Τους ενισχύουν διαχρονικές αξίες όπως η αγάπη για την πατρίδα, την οικογένεια, ο σεβασμός σε κάθε δημιούργημα του Θεού.(π.χ. ο σεβασμός του περιβάλλοντος δεν είναι κατόρθωμα των οικολόγων αλλά των χριστιανών που αγαπούν τον Δημιουργό με τα δημιουργήματά του.) Επίσης διδάσκουν στα παιδιά την αξία της ηρεμίας μέσα στο σπίτι, που απομακρύνει το πάθος του θυμού και της οργής και φέρνει τον άνθρωπο πιο κοντά στον εαυτό του. Επομένως η ησυχία είναι προϋπόθεση της αυτογνωσίας και της αξιολόγησης της παιδαγωγικής που εφαρμόζουν οι γονείς. Ακόμα οι χριστιανοί γονείς πρωτίστως μέσα από το παράδειγμά τους, τα φέρνουν σε επαφή με την αρετή της ταπείνωσης και τους μαθαίνουν από νωρίς τη λέξη «συγγνώμη». Το παιδί κατανοεί την έννοια όταν του τονίζουμε ότι όλοι κάνουμε λάθη,καλό όμως είναι να μετανιώνουμε γι’αυτάκαι να ζητάμε να μας συγχωρέσει κάποιος που λυπήσαμε, έστω και άθελά μας και πάνω απ’όλους ο Θεός μας. Λέμε όσο συχνά χρειαστεί «συγγνώμη» διδάσκοντάς τα με το παράδειγμά μας. Δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που ο πατέρας ζητάει από το παιδί να τον συγχωρέσει για τον θυμό που έδειξε όταν το μάλωσε. Προσοχή! Όχι επειδή το τιμώρησε αλλά επειδή φανέρωσε το πάθος του θυμού. Ζητάει συγνώμη η μητέρα που δεν είχε έτοιμο το φαγητό στην ώρα του, ζητάει συγνώμη που αξιολόγησε λάθος τις δυνατότητές του, ζητάει συγνώμη που δεν «άκουσε» με προσοχή το παιδί της. Όσο κι αν φαίνεται κάτι απλό, είναι απαραίτητο να δίνουμε προσοχή και ενδιαφέρον στην επικοινωνία μας μαζί του. Και ας έχουμε υπόψη μας πως τα παιδιά μας λένε πολλά σημαντικά θέματα όταν είμαστε απασχολημένοι. π.χ. Ένας έφηβος λέει στη μητέρα του ενώ εκείνη καταπιανόταν με κάποια ασχολία:
- Μαμά, καπνίζω.
- Εντάξει, θα τα πούμε αργότερα.
Μετά από αρκετό καιρό η μητέρα είδε το παιδί της να καπνίζεικαι του έκανε παρατήρηση.
- Μα καλά δεν μπορούσες να μου το πεις να το συζητήσουμε και να το αντιμετωπίσουμε μαζί;
- Εγώ σου το είπα, αλλά δεν μου έδωσες σημασία.
Όλα αυτά τα απλά και τα πιο σύνθετα περιστατικά μας ωριμάζουν. Τα λεγόμενα «καλά παιδιά», τα υπάκουα, τα μελετηρά ,τα ήσυχα, δεν μας ωριμάζουν. Αυτά απευθύνονται σε περιοχές του χαρακτήρα μας που είναι ήδη ανεπτυγμένες και γνωρίζουμε πώς να τις χειριστούμε. Όταν ένας γονιός είναι εξωστρεφής και του αρέσει η κουβέντα, δυσκολεύεται με ένα παιδί κλειστό, ευαίσθητο και ολιγόλογο. Αυτό όμως τον ωριμάζει, καθώς πασχίζει να ανακαλύψει τρόπους και μέσα να το ξεκλειδώσει και να το αισθανθεί.
Μια ακόμα αρετή που πρέπει τα παιδιά να αποκτήσουν είναι αυτή της ευγνωμοσύνης. Έτσι θα αποφύγουμε να ακούσουμε από το στόμα του ως έφηβος, να λέει: Τι χρωστάω στους γονείς μου;Το κέφι τους κάνανε για να έχουν όπως λέει κι ο Αγαμέμνονας στην «Ιφιγένεια εν Αυλίδι»ένα «άγαλμα οίκων», ένα παιδάκι που να το χαίρονται και να το καμαρώνουν. Ένα παιδί, που έμαθε μόνο να απολαμβάνει, δεν έμαθε να αγαπά αλλά μόνο να αγαπιέται… Αφομοιώνοντας τη λέξη «ευχαριστώ» από νωρίς γίνεται ευγνώμων για όλα, είναι υποχρεωμένος σε γονείς, πατρίδα, στο Θεό –πατέρα του.
Χρησιμοποιούν παιδαγωγικά μέσα όλοι οι γονείς,όπως τιμωρίες-εκ πατρός και μητρός όστις εκπονεί σκληράς δίαιτας, οι γόνοιβελτίονες-διαβεβαιώνει ο αρχ. Τραγ. Ευριπίδης. Άλλωστε όσο και να μαλώνει ο γονιός το παιδί ο θυμός μιας μάνας μοιάζει με ανοιξιάτικο χιόνι , αναφέρει ρώσικη παροιμία, πέφτει πυκνό λιώνει όμως γρήγορα. Ο Αγ.Ιω. ο Χρυσόστομος διαπιστώνει: «Αυτοί που πίνουν τα πικρά φάρμακα, στην αρχή ανέχονται κάποια αηδία και κατόπιν αισθάνονται ωφέλεια»και προσθέτει «κάθε παιδαγωγία στην αρχή δε φαίνεται να προξενεί χαρά, αλλά λύπη, ύστερα όμως ανταμείβει με καρπούς ειρηνικούς εκείνους που ασκήθηκαν με αυτήν·»
Ο Γέροντας Ιάκωβος θυμάται την παιδαγωγία που εφάρμοζε η μητέρα του: «η μητέρα μου έκανε μετάνοιες, δεήσεις, προσευχές νηστείες. Έτσι γιατρευόμασταν τότε… η μητέρα μου μας έμαθε να προσευχόμαστε…. Κάποτε βρήκα στο δρόμο μια χαλασμένη τριχιά από γάιδαρο και την πήρα να παίξω …. Η μητέρα με μάλωσε πολύ: - Να την πας εκεί που την βρήκες ξένα πράγματα δεν αγγίζουμε… Και την πήγα. Αυτή ήταν η μητέρα μου, έτσι μας έμαθε… Είχαμε τέτοια παιδεία από τους γονείς μας, να μην πάρουμε ούτε μια αχλάδα κι ας ήταν από κάτω… ας τις έτρωγαν τα ζώα.
Αυτό όμως που κάνει τα παιδιά φιλότιμα είναι η αγάπη.Σύμφωνα με τον Αγ.Ιω.Χρυσόστομο ο Θεός την αγάπη των γονέων την εμπιστεύθηκε και στη φυσική ανάγκη και στη συμπεριφορά των παιδιών, ώστε και όταν σφάλλουν να συγχωρούν ανάλογα τα παιδιά τους… Και αλλού σημειώνει : «Χρειάζονται τρόποι και όχι λόγοι, ήθος και παράδειγμα, έργα και όχι θεωρίες». Ο ψυχίατρος και παιδαγωγικός σύμβουλος Ρος Κάμπελλ συμφωνεί ότι ο νέος αντιλαμβάνεται την αγάπη των γονιών μ’αυτά που λένε και κάνουν. Ο νέος επηρεάζεται πολύ περισσότερο από ενέργειες παρά από λόγια.Δε λειτουργεί σε όλα τα παιδιά το αυτονόητο ότι τα αγαπούμε, αν δεν το ακούσουν.
Στην εποχή μας παρόλο που οι γονείς ίσως να είναι πιο κοντά στους νέους, απ’ό,τι παλιότερα που οι γονείς δούλευαν όλη τη μέρα, οι νέοι δείχνουν να έχουν παράπονα και εκδηλώνουν μια συναισθηματική έλλειψη. Αυτό προφανώς οφείλεται στην απουσία ποιοτικού χρόνου με τα παιδιά. Μου κάνει εντύπωση πόσο διψούν τα σημερινά παιδιά για αγάπη.Π.χ Ένα παιδί έκανε την εξής ερώτηση στον πατέρα του:
-Μπαμπά, πόσο πληρώνεσαι για μια ώρα εργασίας;
-Ο πατέρας έκανε τους υπολογισμούς του και κατέληξε: 5$
-Ορίστε πάρε 5$ για να καθίσεις μία ώρα μαζί μου.
Π.χ. Στο χώρο του σχολείου που εργάζομαι μου είχε συμβεί το εξής:
Μαθητής με γνωστά ενδοοικογενειακά προβλήματα, ερχόταν αρκετές φορές μες στη βδομάδα, έξω από το τμήμα που δίδασκα και περίμενε να μου μιλήσει χωρίς να έχει κάτι ιδιαίτερο να μου πει, εφόσον στο τμήμα του δεν δίδασκα. Μου έλεγε λοιπόν:π.χκυρία είχαμε γυμναστική και χτύπησα το πόδι μου. Ε, τον συμβούλευα να ξεκουραστεί και να φορέσει τη μπλούζα του, επειδή είχε γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα. Αυτό το μικρό ενδιαφέρον και ένα χτύπημα στην πλάτη του, ήταν αρκετό, για να συνεχίσει τη μέρα του. Στην αρχή φοβήθηκα μην παρεξηγηθώ, όμως γρήγορα κατάλαβα πως το παιδί απλά θέλει να καλύψει ένα συναισθηματικό κενό που είμαι σίγουρη πως θα το καταφέρει με το διακριτικό τρόπο που το επιδιώκει. Έχω την εντύπωση, διορθώστε με αν κάνω λάθος, πως από τη στιγμή που όλοι μας μάθαμε πώς να φερόμαστε ως γονείς, μας είναι εύκολο να γινόμαστε γονείς για όλα τα παιδιά που μας πλησιάζουν. Συμβαίνει αυτό που λέει ο λαός ότι ο Θεός έχει δώσει στη μάνα θαυματουργό φιλί που όλα τα θεραπεύει. Προσοχή όμως δεν πρέπει να παραμελούμε αντίθετα, να δείχνουμε την αγάπη μας στα παιδιά μας ακόμα κι αν θεωρούμε ότι μεγάλωσαν. Σε κάθε ηλικία μπορούμε να την εκφράσουμε με διαφορετικό τρόπο. Προτείνεται από ψυχολόγους να επικοινωνούν κάνοντας πράγματα μαζί οι γονείς με τα παιδιά, μια κόρη να βοηθήσει στο μαγείρεμα , ένας γιος να μαστορέψει με τον πατέρα. Αυτό έχει διπλό όφελος καθώς και βοηθάει το γονιό του και ο γονιός γνωρίζει καλύτερα πτυχές του χαρακτήρα του παιδιού του, που αποκαλύπτονται μέσα στην εργασία. Πολύ βοηθάει στην επικοινωνία και η βοήθεια στη μελέτη του παιδιού μας. Σκύβοντας από πάνω του νιώθει τη συμπαράστασή και υποστήριξή μας στον αγώνα τους. Μου έτυχε πριν λίγο καιρό το εξής: Ενώ διάβαζα την Εμμέλεια που φοιτά στην β΄δημοτικού, με πλησιάζει η Αναστασία, μαθήτρια β΄γυμνασίου για βοήθεια στα μαθηματικά. Η απάντησή μου κοφτή : «Αργότερα». Βέβαια ήταν ήδη αργά και το παιδί δεν μου το θύμισε όταν τελείωσα με τη μελέτη της μικρής. Θα ήταν μεσάνυχτα όταν μέσα στον ύπνο μου θυμήθηκα την υποχρέωσή μου. Σηκώνομαι λοιπόν και ψάχνω τα βιβλία της. Βρίσκω τις ασκήσεις και τις λύνω σε πρόχειρο . Το πρωί την ξύπνησα νωρίτερα. «Σήκω, να σου εξηγήσω την άλγεβρα.» Το παιδί γούρλωσε τα μάτια. Ίσως κοιμήθηκε απογοητευμένη, με τη σκέψη ότι δε νοιάζομαι γι΄αυτήν κι ότι βοηθώ μόνο τα μικρά. Όμως εκείνο το πρωί είχε μία χαρά και μια ικανοποίηση και έδειχνε να σκέφτεται «Είμαι κι εγώ εδώ, η μαμά μου αγαπάει κι εμένα». Όλοι βέβαια γνωρίζουμε πόσο ψυχοφθόρο είναι και κουραστικό. Έτσι με μεγάλη ευκολία εμπιστευόμαστε τα αγγελούδια μας σε ολοήμερα σχολεία ή σε ιδιώτες εκπαιδευτικούς. Με την ίδια ευκολία αργότερα κατηγορούμε τους δασκάλους για παραλείψεις τους π.χ στη θρησκευτική διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας. Έχουν κι αυτοί μερίδιο ευθύνης. Όμως ας μην ξεχνάμε ότι σε μας τα εμπιστεύθηκε ο Θεός ·εμείς οφείλουμε να τους διδάξουμε το Χριστό. Εμείς θα αναδείξουμε άξιους εκπαιδευτικούς τα παιδιά μας που θα διδάσκουν ορθοδοξία και ελληνισμό, αλήθειες με ή χωρίς βιβλία.
3ο σημείο που δεν πρέπει να παραμελήσει ο γονιός, ώστε να είναι σωστός επαγγελματίας, δηλ. γνήσιος, ακριβής και ολοκληρωμένος, είναι να έχει εκτιμήσει αυτόν για τον οποίο εργάζεται: το παιδί . Στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο 19,14 ο Χριστός μας είπε στους μαθητές που μάλωσαν όσους έφεραν παιδιά κοντά Του για να τα ευλογήσει: «άφετε τα παιδία και μην κωλύετε αυτά ελθείν προς με · των γαρ τοιούτων εστί η βασιλεία των Ουρανών.»Εφόσον ο ίδιος ο Ιησούς έδωσε αυτή την εντολή, οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι τα παιδιά είναι χαρά, είναι ελπίδα.Ως χαρακτήρες είναι δεκτικά και ανοιχτόμυαλα. Διαθέτουν μία φυσική απλότητα που όλα τα ερμηνεύουν και για όλα ρωτούν. Έχουν μία άνεση κινήσεων που τα κάνει διαχυτικά, εγκάρδια και εξωστρεφή. Σύμφωνα με αυτά τους τα χαρακτηριστικά ο π. Αλέξ. Σμέμαναναφέρει πως σε αυτά αρέσει να παρακολουθούν της ακολουθίες της Εκκλησίας. Διεισδύουνπιο εύκολα στον κόσμο των ιερών τελετών, του λειτουργικού συμβολισμού. Έχουν την αίσθηση συνάντησης με κάποιον στους ναούς ή στην προσευχή τους. Π.χ Τους λες ότι θα κοινωνήσουν τον Χριστούλη , δε φέρνουν αντίρρηση. Τους διαβεβαιώνεις πως ο Κύριος είναι στο τραπέζι την ώρα του φαγητού και πείθονται χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις. Τα παιδιά έχουν μία έμφυτη ευσέβεια. Διηγείται ο π. Δημήτριος Γκαγκαστάθης ότι πολλές φορές τα παιδιά έβλεπαν θαυμαστά σημεία μέσα στη λειτουργία. Κάποιο πρωινό όλα τα παιδιά του ιερού από 12 χρονών και κάτω, είδαν 2 φωτεινές σκάλες από τις οποίες κατέβαιναν παιδιά τα οποία στέκονταν γύρω και πάνω στην Αγία τράπεζα. Τον Άγιο Νικόλαο τον Πλανά, τον έβλεπαν συχνά νήπια μεταρσιωμένο. Ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης, για πολλά χρόνια σαν παιδί νόμιζε ότι οι ιερείς είναι άσαρκοι. Ότι κάτω από το ράσο τους δεν έχουν σάρκα και ότι τρέφονται απ’ευθείας από τον ουρανό. Έδωσαν κάποτε κάτι κορόμηλα από τα δέντρα τους και ο παπάς προς μεγάλη έκπληξη του παιδιού, τα έφαγε. Ο Γέροντας Ιάκωβος είπε ενδόμυχα: καλά αυτός δεν είναι άγιος; … Σε διάλογο με την μητέρα του, εκείνη τον ρωτάει:
-Τι είδες Ιάκωβε, εκεί που πήγες με τον παπά;
-Εκεί που πηγαίναμε, μητέρα, φύσηξε αέρας και είδα ότι ο παπάς φοράει παντελόνι.
-Ε! καλά … δεν θα φοράει παντελόνι;
-Μητέρα, δεν είναι του Θεού άνθρωπος που ντύνεται τα ιερά και λειτουργάει; Εγώ εκεί που λέει «οι τα Χερουβίμ μυστικώς εικονίζοντες…» ακούω κάτι φτερουγίσματα φρά-φρά-φρά γύρω από τον παπά στην Αγία τράπεζα.
-Ναι, παιδί μου, εκεί βρίσκονται Άγγελοι και οι άγιοι Πάντες.
-Ε! πώς φοράει και παντελόνι;
-Είναι παπάς του Θεού αλλά είναι και άνθρωπος.
Αυτός ήταν ο Γέροντας Ιάκωβος, απλός και ευσεβής. Τέτοιου είδους είναι και πολλά μικρά παιδιά, που πρέπει να σεβόμαστε σαν εικόνες Θεού και να μη βιαζόμαστε να μεγαλώσουν πριν την ώρα τους.Οι προσευχές τους κάνουν θαύματα.Αδελφάκια προσευχήθηκαν να μην πάρουν διαζύγιο οι γονείς τους και όχι μόνο δε χώρισαν, αλλά πιο αγαπημένοι έγιναν. Ο Άγ. Παϊσιος διηγείται ότι ένα μεσημέρι ανησύχησε με τα αδέλφια του καθώς οι γονείς τους δεν είχαν επιστρέψει από τα χωράφια και ξεκίνησε μία άγρια καταιγίδα. Άρχισαν λοιπόν να προσεύχονται ώσπου η βροχή σταμάτησε και οι γονείς τους επέστρεψαν σώοι.
Είναι πολύ σπουδαίο να εκτιμάμε που έχουμε παιδιά-άγια - μικρά θαύματα δίπλα μας σε περίοδο μάλιστα που ο ευσεβισμός έχει φτάσει στο σημείο να ψάχνουμε θαυματοποιούς για εύκολες λύσεις στα προβλήματά μας. Όσο βρίσκονται στο 1ο στάδιο της ανάπτυξής τους να εκμεταλλευόμαστε την πηγαία θρησκευτικότητά τους, την αφοσίωσή τους και την μιμητική στάση τους σε ό,τι εμείς οι μεγαλύτεροι πράττουμε απέναντι στα εκκλησιαστικά γεγονότα. Είναι βέβαιη η ωφέλειά μας από τις μικρές και για άλλους ασήμαντες επισημάνσεις των παιδιών.
Κάποτε ένας κύριος που αγαπούσε πολύ τα παιδιά, πιστός αλλά χωρίς μυστηριακή ζωή, είχε ένα ενοχλητικό αλλά αξιαγάπητο γειτονάκι. Κάθε Κυριακή που το παιδί ξεκινούσε για την εκκλησία και έβλεπε τον κύριο να πλένει το αυτοκίνητό του, του έλεγε: «Πλύνετε το αμάξι σας και σας περιμένω στο ναό». Η γυναίκα του από μακριά σιγοψιθύριζε: «Δεν τον κατάφερα τόσα χρόνια, ένα παιδί θα τον φέρει στην εκκλησία;» Κι όμως με κίνητρο αρχικά τον μικρό του φίλο, άρχισε σιγά σιγά να εκκλησιάζεται κάθε Κυριακή, σε σημείο να μην μπορεί να ζήσει χωρίς συνειδητή πλέον μυστηριακή ζωή.
Οφείλουμε να μην εμποδίζουμε, αλλά αντίθετα να εμπνέουμε τα παιδιά μας στον υγιή δρόμο του Θεού και να είμαστε σίγουροι πως σε τίποτα δεν θα βλαφθούν και από τίποτα δεν θα κινδυνεύσουν. Όσα κι αν έχουμε προσφέρει σαν γονείς, το Χριστό αν δεν τους γνωρίσουμε, θα έχουμε κάνει το τραγικότερο λάθος. Είμαστε τα τόξα από τα οποία τα παιδιά μας σαν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά. Οι τοξότες πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί ώστε να οδηγήσουν τα βέλη τους κατά το δυνατόν σε υψηλότερο σημείο.
Ο Οδυσσέας Ελύτης ρωτάει:
«Εσείς του κόσμου οι σοφοί
Για δώστε απάντηση σωστή
Ποιος έχει το χρυσό κλειδί
Όπου ανοίγουν οι ουρανοί;
Ένα κορίτσι το’χει
Κι όποιος κι αν το παρακαλεί
Όχι του λέει όχι.
Το χρυσό κλειδί βρίσκεται στα χέρια των παιδιών. Προστατεύοντάς τα και αν γίνουμε σαν αυτά, τότε μόνο θα ανοίξουμε την πύλη της ουράνιας βασιλείας. Γονείς φερθείτε επαγγελματικά. Επωφεληθείτε από το ουράνιο δώρο που σας χαρίστηκε!