10/3/2019
ΤΕΛΕΙΕΣ ΚΑΙ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Ομιλία πρεσβυτέρας Μαρίας Σαραφοπούλου
Σεβαστέ π. Θεοφάνη, αγαπητοί εν Χριστω αδελφοί,
Να ευχαριστήσω πρώτα εσάς πάτερ για την ευγενική σας πρόταση να παρευρεθώ σήμερα ανάμεσά σας,
προσεγγίζοντας ένα θέμα που αφορά το κύτταρο της κοινωνίας, την οικογένεια.
Ο Αγ. Παΐσιος έλεγε: «Μια είναι η αξία της ζωής: Η οικογένεια. Άμα σβήσει η οικογένεια θα σβήσει ο κόσμος».
Είναι κοινώς αποδεκτό, ότι η οικογένεια αποτελεί τη βάση και την αιτία για κάθε καλό και κάθε τρωτό της κοινωνίας.
Ακόμα κι αν κάποιος δεν πιστεύει στο θεσμό αυτό, με ευκολία διαπιστώνει ότι η οικογένεια ευθύνεται για ΟΛΑ!
ΦΤΑΙΕΙ!
-
Για την έλλειψη πνευματικής καλλιέργειας των νέων καθώς και την υπερτίμηση του ατομικισμού τους.
-
Για τη νεοελληνική φυσιογνωμία που χάνεται με την ξενομανία και την μίμηση αλλότριων προτύπων,
-
Για τη γλώσσα μας που καταργείται,
-
Για την ιστορία που παραλλάσσεται,
-
Για την πολιτική που δεν μας ικανοποιεί
-
Για την παραβίαση των νόμων, για τις απάτες, τις παρανομίες,…κ.ά
Για να έχει η οικογένεια ευθύνες για όλα τα παραπάνω και για πολλά περισσότερα, σημαίνει ότι έχει χάσει την αρχική, υγιή της φυσιογνωμία,
-
Που είχε στόχο τη διαιώνιση του ανθρώπινου είδους,
-
κάλυπτε συναισθηματικά τα μέλη της με θαλπωρή και ζεστασιά, ενώ αυξάνονται στην εποχή μας οι οίκοι ευγηρίας,
-
παρείχε ασφάλεια, ενώ οι νέοι σήμερα έχουν την τάση να απομακρύνονται από το οικογενειακό τους περιβάλλον,
-
προετοίμαζε τα νέα μέλη να ενταχθούν ομαλά στην κοινωνία
-
μετάγγιζε διαχρονικές και αναλλοίωτες αξίες, σήμερα όμως επικρατούν η ασέβεια και η ανυπακοή προς τους γονείς.
-
ενίσχυε τους νέους να χτίσουν τη δική τους οικογένεια, σε αντίθεση με τωρινά άσχετα πρότυπα
-
με τα οποία αυξάνονται τα διαζύγια και ενθαρρύνονται νέες μορφές συμβίωσης.
Αυτό συμβαίνει γιατί κλονίζεται το θεμέλιο της οικογένειας, οι γονείς. Οι γονείς νιώθουν παντογνώστες, ευεργέτες των παιδιών τους
και θεωρούν αυτά αχάριστα . Γνωστές είναι οι φράσεις:
_ Ξέρεις πόσες θυσίες έχω κάνει εγώ για εσένα;
_ Ξέρεις πόσα πληρώνω;
_ Πόσα ξενύχτια έχω κάνει για χάρη σου;
Τόσο πολύ γκρινιάζουν οι γονείς που πιθανόν να ενοχοποιήσουν τα παιδιά τους, γι’ αυτά που «οφείλουν» έτσι κι αλλιώς να τους προσφέρουν.
Ένα παιδί νιώθοντας φορτισμένο και φορτωμένο με βάρη που δεν θα έπρεπε να σηκώνει, αποφασίζει να γράψει ένα γράμμα στους γονείς του,
υπογραμμίζοντας τον τρόπο που θα έπρεπε να του φέρονται ως βρέφος.
«Σας παρακαλώ, μην περιμένετε πολλά από εμένα ως νεογέννητο μωρό ή από τους εαυτούς σας ως γονείς.
Μανούλα σε παρακαλώ τάισέ με όταν πεινάω, ποτέ δεν ήξερα τι πάει να πει πείνα στη μήτρα σου και τα ρολόγια και ο χρόνος δε σημαίνουν τίποτα για μένα.
Σε παρακαλώ κράτα με, φίλα με, άγγιξέ με .Πάντα ήμουν κοντά στη μήτρα σου και ποτέ δεν υπήρξα μόνο μου.
Σε παρακαλώ συγχώρεσέ με αν κλαίω πολύ. Δεν είμαι κάποιος βάρβαρος που ήρθε εδώ για να κάνει τη ζωή σου μίζερη,
είναι ο μόνος τρόπος να σου πω ότι με κάτι δεν είμαι ευτυχισμένο και γι ΄αυτό κλαίω. Μίλα μου, κράτα με, καθώς θα μεγαλώνω,
θα δεις θα κλαίω λιγότερο και θα γίνω περισσότερο κοινωνικό.
Σε παρακαλώ βρες χρόνο να μάθεις ποιος είμαι, πόσο διαφέρω από εσένα και πόσο σου μοιάζω.
Παρατήρησέ με προσεκτικά και θα μάθεις πράγματα που με ευχαριστούν.
Σε παρακαλώ μην απογοητεύεσαι αν δεν είμαι το τέλειο μωρό που περίμενες, μην απογοητεύεσαι με τον εαυτό σου, όταν δεν είσαι τέλεια.
Σας παρακαλώ μαμά μπαμπά, να προσέχετε τον εαυτό σας. Η θεραπεία για ένα γκρινιάρικο μωρό είναι οι ξεκούραστοι γονείς.
Χαρείτε με όσο μπορείτε τώρα που είμαι μικρό. Ο χρόνος, αν κι εσείς δεν το βλέπετε, περνάει γρήγορα.
Αν και σίγουρα έχω φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή σας, σας παρακαλώ να θυμάστε ότι όλα θα επανέλθουν στους φυσιολογικούς ρυθμούς σύντομα.
Χαρείτε με τώρα»!
Εκτός από εκρήξεις παραπόνων οι γονείς επιπλέον δε συνηθίζουν να κάνουν ερωτήσεις στον εαυτό τους. Δεν τους ακούμε να λένε τέτοιου είδους φράσεις:
_ Ξέρω να ακούω το παιδί μου;
_ Του ζητάω συγνώμη όταν κάνω λάθη;
_ Αναγνωρίζω τις δικές του επιθυμίες;
_ Στηρίζω τις επιλογές του;
_ Κατανοώ τις ανάγκες του;
_ Γιατί δεν ρωτάω; Γιατί δεν ρωτάω το ίδιο το παιδί ;
_ Μήπως έπρεπε να περνάω περισσότερο χρόνο μαζί σου;
_ Μήπως χρειάζεσαι κάτι πιο σημαντικό από τα υλικά αγαθά;
Για να κάνει ο γονιός τέτοιου είδους ερωτήσεις, χρειάζεται ταπείνωση, να νιώσει ότι έχει ελαττώματα και ότι μπορεί να βελτιωθεί.
Πρέπει να σταματήσει να έχει μόνο απαιτήσεις και να χρησιμοποιεί μόνο «τελείες».
Πρέπει να παύσει η συζυγική ή γονεϊκή σχέση να αποτελεί μέσο αναγνώρισης, καταξίωσης και εσωτερικής ανατροφοδότησης του εγωισμού μας.
Στην Παλαιά Διαθήκη γράφει ότι ο Πονηρός κάνει το κακό, όταν προσεταιριστεί κάποιο δικαίωμα του ανθρώπου και κρυφτεί πίσω από αυτό (ΠΑΡ. ια΄15).
Τότε έχει περισσότερη δύναμη, τότε δραστηριοποιείται, όταν ενώσει τη δύναμή του με κάτι για το οποίο έχει την αυτονόητη συγκατάθεσή μας.
Όποιος στην οικογένειά του πορεύεται με βάση τα θελήματά του και διεκδικεί τα δικαιώματά του
χωρίς έγκριση και ευλογία του πνευματικού δυναμιτίζει το κλίμα της οικογένειας. Δεν αποζητεί το καλό της,
αλλά την προσωπική του επιβεβαίωση αδιαφορώντας για το πώς αισθάνονται και τι αντέχουν τα μέλη της.
Πόσο λογικά επιχειρήματα επιστρατεύονται για να ικανοποιήσουν τον εγωισμό τους και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους.
Ας αναφέρουμε μερικά:
_ Εγώ γεννάω, εγώ αποφασίζω πόσα παιδιά θα κάνω.
_ Εγώ φέρνω τα λεφτά στο σπίτι, το δίκαιο είναι εγώ να αποφασίζω πώς θα ξοδευτούν.
_ Γιατί να μην πάω στην αγρυπνία που μου αρέσει, κι ας τους αφήσω να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους.
Αυτές είναι κάποιες από τις περιπτώσεις που ο καθένας μας, διεκδικώντας τα θεωρούμενα χριστιανικά θελήματά του καταστρέφει την οικογένεια.
Ο αββάς Ποιμήν λέει: «Το θέλημα είναι χάλκινο τείχος που χωρίζει τον άνθρωπο από το Θεό, είναι πέτρα που πετάμε εναντίον του.
Π.χ. Μια ευλαβέστατη γυναίκα είχε άνδρα άσωτο, βλάσφημο και αυταρχικό. Η ίδια δυσκολευόταν ως σύζυγος αλλά έκανε πολλή υπομονή.
Δεν ζήτησε σαν διέξοδο τον χωρισμό ούτε ανταπέδιδε όσα της έκανε ο δύστροπος σύζυγός της.
Έκανε τάμα στην Παναγία να φορέσει σ΄όλη τη ζωή της μαύρα, αρκεί να φωτίσει τον άνδρα της να έρθει στο δρόμο του Θεού.
Προσευχόταν συνεχώς και νήστευε για την μετάνοια του συζύγου της. Και ο φιλάνθρωπος Κύριος,
«ο ποιων το θέλημα των φοβουμένων Αυτόν και της δεήσεως αυτών επακούων», φώτισε τον άσωτο
και έγινε υπόδειγμα καλού χριστιανού. Μετανόησε, εξομολογήθηκε, έκοψε τα πάθη του και τώρα δεν λείπει από την εκκλησία.
Κάθε χρόνο πηγαίνει για σαράντα ημέρες και εργάζεται χωρίς αμοιβή σε μοναστήρια. Είναι γεμάτος φλόγα και ζήλο για το Χριστό.
Λέει συχνά: Τώρα που γνώρισα το Χριστό, να μου πουν να βάλω το κεφάλι μου να μου το κόψουν για την αγάπη του Χριστού, το κάνω με όλη μου την καρδιά.
Έρχονται αργότερα στη ζωή τα παιδιά και συνεχίζουμε καταπιεστικά με «τελείες».
-
Να κοιμάσαι νωρίς. «Μην αργήσεις!»
-
«Να έχεις ανοιχτό το κινητό σου!»
-
«Ζακέτα πάρε!»
-
«Πιες όλο το χυμό σου!»
-
«Εκεί που το παράτησες είναι!»
-
«Άμα έρθω και το βρω εγώ;»
-
«Είσαι σίγουρος/η; Για ξαναψάξε!»
-
«Ε βέβαια, όταν τα λέω εγώ...»
-
Δε σου το ζητάω, στο λέω και θα το κάνεις
-
Μη σηκώνεις σε εμένα τον τόνο της φωνής σου!
-
Απαγορεύεται η τηλεόραση , ο Η/Υ, το κινητό … μη ρωτάς ,.. για το καλό σου… Φυσικά αυτή η συμπεριφορά μας προσθέτει κύρος, γινόμαστε αυθεντίες.
-
Όσο όμως περισσότερες τελείες βάζουμε τόσο απομακρυνόμαστε από τα παιδιά μας. Φουντώνει ο εγωισμός μας .
-
Σχεδιάζουμε τα πάντα βάζοντας στο κέντρο τον εαυτούλη μας.