10/3/2019

ΤΕΛΕΙΕΣ ΚΑΙ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Ομιλία πρεσβυτέρας Μαρίας Σαραφοπούλου

Σεβαστέ π. Θεοφάνη, αγαπητοί εν Χριστω αδελφοί,

Να ευχαριστήσω πρώτα εσάς πάτερ για την ευγενική σας πρόταση να παρευρεθώ σήμερα ανάμεσά σας,

προσεγγίζοντας ένα θέμα που αφορά το κύτταρο της κοινωνίας, την οικογένεια.

   Ο Αγ. Παΐσιος έλεγε: «Μια είναι η αξία της ζωής: Η οικογένεια. Άμα σβήσει η οικογένεια θα σβήσει ο κόσμος».

Είναι κοινώς αποδεκτό, ότι η οικογένεια αποτελεί τη βάση και την αιτία για κάθε καλό και κάθε τρωτό της κοινωνίας.

Ακόμα κι αν κάποιος δεν πιστεύει στο θεσμό αυτό, με ευκολία διαπιστώνει ότι η οικογένεια ευθύνεται για ΟΛΑ!

ΦΤΑΙΕΙ!

• Για την έλλειψη πνευματικής καλλιέργειας των νέων καθώς και την υπερτίμηση του ατομικισμού τους.

• Για τη νεοελληνική φυσιογνωμία που χάνεται με την ξενομανία και την μίμηση αλλότριων προτύπων,

• Για τη γλώσσα μας που καταργείται,

• Για την ιστορία που παραλλάσσεται,

• Για την πολιτική που δεν μας ικανοποιεί

• Για την παραβίαση των νόμων, για τις απάτες, τις παρανομίες,…κ.ά

Για να έχει η οικογένεια ευθύνες για όλα τα παραπάνω και για πολλά περισσότερα, σημαίνει ότι έχει χάσει την αρχική, υγιή της φυσιογνωμία,

• Που είχε στόχο τη διαιώνιση του ανθρώπινου είδους,

• κάλυπτε συναισθηματικά τα μέλη της με θαλπωρή και ζεστασιά, ενώ αυξάνονται στην εποχή μας οι οίκοι ευγηρίας,

• παρείχε ασφάλεια, ενώ οι νέοι σήμερα έχουν την τάση να απομακρύνονται από το οικογενειακό τους περιβάλλον,

• προετοίμαζε τα νέα μέλη να ενταχθούν ομαλά στην κοινωνία

• μετάγγιζε διαχρονικές και αναλλοίωτες αξίες, σήμερα όμως επικρατούν η ασέβεια και η ανυπακοή προς τους γονείς.

• ενίσχυε τους νέους να χτίσουν τη δική τους οικογένεια, σε αντίθεση με τωρινά άσχετα πρότυπα

• με τα οποία αυξάνονται τα διαζύγια και ενθαρρύνονται νέες μορφές συμβίωσης.

Αυτό συμβαίνει γιατί κλονίζεται το θεμέλιο της οικογένειας, οι γονείς. Οι γονείς νιώθουν παντογνώστες, ευεργέτες των παιδιών τους

και θεωρούν αυτά αχάριστα . Γνωστές είναι οι φράσεις:

_ Ξέρεις πόσες θυσίες έχω κάνει εγώ για εσένα;

_ Ξέρεις πόσα πληρώνω;

_ Πόσα ξενύχτια έχω κάνει για χάρη σου;

Τόσο πολύ γκρινιάζουν οι γονείς που πιθανόν να ενοχοποιήσουν τα παιδιά τους, γι’ αυτά που «οφείλουν» έτσι κι αλλιώς να τους προσφέρουν.

Ένα παιδί νιώθοντας φορτισμένο και φορτωμένο με βάρη που δεν θα έπρεπε να σηκώνει, αποφασίζει να γράψει ένα γράμμα στους γονείς του,

υπογραμμίζοντας τον τρόπο που θα έπρεπε να του φέρονται ως βρέφος.

«Σας παρακαλώ, μην περιμένετε πολλά από εμένα ως νεογέννητο μωρό ή από τους εαυτούς σας ως γονείς.

Μανούλα σε παρακαλώ τάισέ με όταν πεινάω, ποτέ δεν ήξερα τι πάει να πει πείνα στη μήτρα σου και τα ρολόγια και ο χρόνος δε σημαίνουν τίποτα για μένα.

Σε παρακαλώ κράτα με, φίλα με, άγγιξέ με .Πάντα ήμουν κοντά στη μήτρα σου και ποτέ δεν υπήρξα μόνο μου.

 Σε παρακαλώ συγχώρεσέ με αν κλαίω πολύ. Δεν είμαι κάποιος βάρβαρος που ήρθε εδώ για να κάνει τη ζωή σου μίζερη,

είναι ο μόνος τρόπος να σου πω ότι με κάτι δεν είμαι ευτυχισμένο και γι ΄αυτό κλαίω. Μίλα μου, κράτα με, καθώς θα μεγαλώνω,

θα δεις θα κλαίω λιγότερο και θα γίνω περισσότερο κοινωνικό.

Σε παρακαλώ βρες χρόνο να μάθεις ποιος είμαι, πόσο διαφέρω από εσένα και πόσο σου μοιάζω.

Παρατήρησέ με προσεκτικά και θα μάθεις πράγματα που με ευχαριστούν.

Σε παρακαλώ μην απογοητεύεσαι αν δεν είμαι το τέλειο μωρό που περίμενες, μην απογοητεύεσαι με τον εαυτό σου, όταν δεν είσαι τέλεια.

Σας παρακαλώ μαμά μπαμπά, να προσέχετε τον εαυτό σας. Η θεραπεία για ένα γκρινιάρικο μωρό είναι οι ξεκούραστοι γονείς.

Χαρείτε με όσο μπορείτε τώρα που είμαι μικρό. Ο χρόνος, αν κι εσείς δεν το βλέπετε, περνάει γρήγορα.

Αν και σίγουρα έχω φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή σας, σας παρακαλώ να θυμάστε ότι όλα θα επανέλθουν στους φυσιολογικούς ρυθμούς  σύντομα.

Χαρείτε με τώρα»!  

Εκτός από εκρήξεις παραπόνων οι γονείς επιπλέον δε συνηθίζουν να κάνουν ερωτήσεις στον εαυτό τους. Δεν τους ακούμε να λένε τέτοιου είδους φράσεις:

_ Ξέρω να ακούω το παιδί μου;

_ Του ζητάω συγνώμη όταν κάνω λάθη;

_ Αναγνωρίζω τις δικές του επιθυμίες;

_ Στηρίζω τις επιλογές του;

_ Κατανοώ τις ανάγκες του;

_ Γιατί δεν ρωτάω; Γιατί δεν ρωτάω το ίδιο το παιδί ;

_ Μήπως έπρεπε να περνάω περισσότερο χρόνο μαζί σου;

_ Μήπως χρειάζεσαι κάτι πιο σημαντικό από τα υλικά αγαθά;

      Για να κάνει ο γονιός τέτοιου είδους ερωτήσεις, χρειάζεται ταπείνωση, να νιώσει ότι έχει ελαττώματα και ότι μπορεί να βελτιωθεί.

Πρέπει να σταματήσει να έχει μόνο απαιτήσεις και να χρησιμοποιεί μόνο «τελείες».

Πρέπει να παύσει η συζυγική ή γονεϊκή σχέση  να αποτελεί μέσο αναγνώρισης, καταξίωσης και εσωτερικής ανατροφοδότησης του εγωισμού μας.

Στην Παλαιά Διαθήκη γράφει ότι ο Πονηρός κάνει το κακό, όταν προσεταιριστεί κάποιο δικαίωμα του ανθρώπου και κρυφτεί πίσω από αυτό (ΠΑΡ. ια΄15).

Τότε έχει περισσότερη δύναμη, τότε δραστηριοποιείται, όταν ενώσει τη δύναμή του με κάτι για το οποίο έχει την αυτονόητη συγκατάθεσή μας.

      Όποιος στην οικογένειά του πορεύεται με βάση τα θελήματά του και διεκδικεί τα δικαιώματά του

χωρίς έγκριση και ευλογία του πνευματικού δυναμιτίζει το κλίμα της οικογένειας. Δεν αποζητεί το καλό της,

αλλά την προσωπική του επιβεβαίωση αδιαφορώντας για το πώς αισθάνονται και τι αντέχουν τα μέλη της.

   Πόσο λογικά επιχειρήματα επιστρατεύονται για να ικανοποιήσουν τον εγωισμό τους και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους.

Ας αναφέρουμε μερικά:

_ Εγώ γεννάω, εγώ αποφασίζω πόσα παιδιά θα κάνω.

_ Εγώ φέρνω τα λεφτά στο σπίτι, το δίκαιο είναι εγώ να αποφασίζω πώς θα ξοδευτούν.

_ Γιατί να μην πάω στην αγρυπνία που μου αρέσει, κι ας τους αφήσω να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους.

     Αυτές είναι κάποιες από τις περιπτώσεις που ο καθένας μας, διεκδικώντας τα θεωρούμενα χριστιανικά θελήματά του καταστρέφει την οικογένεια.

Ο αββάς Ποιμήν λέει: «Το θέλημα είναι χάλκινο τείχος που χωρίζει τον άνθρωπο από το Θεό, είναι πέτρα που πετάμε εναντίον του.

    Π.χ. Μια ευλαβέστατη γυναίκα είχε άνδρα άσωτο, βλάσφημο και αυταρχικό. Η ίδια δυσκολευόταν ως σύζυγος αλλά έκανε πολλή υπομονή.

Δεν ζήτησε σαν διέξοδο τον χωρισμό ούτε ανταπέδιδε όσα της έκανε ο δύστροπος σύζυγός της.

Έκανε τάμα στην Παναγία να φορέσει σ΄όλη τη ζωή της μαύρα, αρκεί να φωτίσει τον άνδρα της να έρθει στο δρόμο του Θεού.

Προσευχόταν συνεχώς και νήστευε για την μετάνοια του συζύγου της. Και ο φιλάνθρωπος Κύριος,

«ο ποιων το θέλημα των φοβουμένων Αυτόν και της δεήσεως αυτών επακούων», φώτισε τον άσωτο

και έγινε υπόδειγμα καλού χριστιανού. Μετανόησε, εξομολογήθηκε, έκοψε τα πάθη του και τώρα δεν λείπει από την εκκλησία.

Κάθε χρόνο πηγαίνει για σαράντα ημέρες και εργάζεται χωρίς αμοιβή σε μοναστήρια. Είναι γεμάτος φλόγα και ζήλο για το Χριστό.

Λέει συχνά: Τώρα που γνώρισα το Χριστό, να μου πουν να βάλω το κεφάλι μου να μου το κόψουν για την αγάπη του Χριστού, το κάνω με όλη μου την καρδιά.

Έρχονται αργότερα στη ζωή τα παιδιά και συνεχίζουμε καταπιεστικά  με «τελείες».

1. Να κοιμάσαι νωρίς. «Μην αργήσεις!»

2. «Να έχεις ανοιχτό το κινητό σου!»

3. «Ζακέτα πάρε!»

4. «Πιες όλο το χυμό σου!»

5. «Εκεί που το παράτησες είναι!»

6. «Άμα έρθω και το βρω εγώ;»

7. «Είσαι σίγουρος/η; Για ξαναψάξε!»

8. «Ε βέβαια, όταν τα λέω εγώ...»

9. Δε σου το ζητάω, στο λέω και θα το κάνεις

10. Μη σηκώνεις σε εμένα τον τόνο της φωνής σου! 

11. Απαγορεύεται η τηλεόραση , ο Η/Υ, το κινητό … μη ρωτάς ,.. για το καλό σου… Φυσικά αυτή η συμπεριφορά μας προσθέτει κύρος, γινόμαστε αυθεντίες.

12. Όσο όμως περισσότερες τελείες βάζουμε τόσο απομακρυνόμαστε από τα παιδιά μας. Φουντώνει ο εγωισμός μας .

13. Σχεδιάζουμε τα πάντα βάζοντας στο κέντρο τον εαυτούλη μας.

      Προτού παρεξηγηθώ, θα ήθελα να διευκρινίσω: Φυσικά  και χρειάζονται όρια, περιορισμοί, καλές συνήθειες.

Όμως ακόμα και ο Άγ.Ιω. ο Χρυσόστομος στην εποχή του οποίου το θέατρο ήταν τόπος που οι νέοι έπρεπε να αποφεύγουν,

συνιστούσε στους γονείς: Αν θέλεις το παιδί σου να μην πάει στο θέατρο πρέπει να του δώσεις πολλά δώρα.

Π.χ Θέλεις το παιδί σου να αποφύγει ένα πάρτυ; Ετοίμασε κάτι πιο δελεαστικό στο σπίτι, ή οργάνωσε μια εκδρομή.

      Υπάρχουν ζητήματα διαπαιδαγώγησης των νέων μας που απαιτούν «τελείες». Σε θέματα που αφορούν την πίστη,

την ορθοπραξία, τη συμμετοχή στα μυστήρια, την τήρηση των εντολών του Θεού, εκεί βάζουμε τελείες γιατί αυτές μας προστατεύουν.

Οι «τελείες» αυτές δεν είναι βασισμένες στον εγωισμό. Δεν απαιτούμε για εμάς, για την καλοπέρασή μας, αλλά για το Χριστό, για τη «ζωή». 

Ενδιαφερόμαστε να κερδίσουν την αιωνιότητα, με τον ίδιο τρόπο που ενδιαφερόμαστε να έχουν υγεία

και τους προσφέρουμε και το πιο πικρό φάρμακο για την θεραπεία. Προηγουμένως όμως τρέχουμε στο γιατρό και ρωτάμε,

ζητάμε συμβουλές, με κάθε λεπτομέρεια περιγράφουμε το ιστορικό του ασθενή και υποσχόμαστε …. ,

βέβαια υποσχόμαστε να τηρήσουμε ακριβώς και πιστά τις οδηγίες του. Ρωτάμε να μάθουμε τις πιθανότητες

να μην πάνε τα πράγματα όπως τα έχουμε σχεδιάσει. Ρωτάμε με διάθεση μαθητείας, με πόθο, δίψα για θεραπεία, με ταπείνωση…

και ξέρουμε βαθιά μέσα μας ότι αυτό το ερωτηματικό θα είναι η αρχή της θεραπείας. Στην εν Χριστω μεταμόρφωση αν βάλουμε τελεία τα χάσαμε όλα.

Αν όμως ταπεινά  χτυπήσουμε την πόρτα Του θα μας ανοιχθεί. Αν ρωτήσουμε : Πώς θα κερδίσει η οικογένειά μου τη «ζωή»,

οι τρόποι απόκτησής της θα ξεδιπλωθούν μπροστά μας.

   Ο Αγ. Παϊσιος συμβουλεύει: «οι γονείς όσο μπορούν , να βοηθούν τα παιδιά όσο είναι μικρά. Τα παιδιά είναι άδειες κασέτες.

Αν γεμίσουν Χριστό, θα είναι κοντά Του πάντα. Αν όχι, είναι πιο δύσκολο, όταν μεγαλώσουν, να παραστρατήσουν.

Αν μικρά βοηθηθούν, και να ξεφύγουν αργότερα λίγο, πάλι θα συνέλθουν. Αν ποτισθεί το ξύλο με λάδι δεν σαπίζει.

Λίγο αν ποτισθούν τα παιδιά με ευλάβεια, με φόβο Θεού, δεν έχουν ανάγκη μετά.  Επιπλέον πρέπει να τα μεγαλώνουμε χωρίς φιλαυτία. …

Ήταν παιδιά στην ανάπτυξη, δεκαπέντε χρονών, αλλά είχαν την πνευματική ανάπτυξη! Σήμερα μπαίνει η κοσμική λογική :

«να μη λείψει τίποτα από τα παιδιά, για να  μη δυσκολευτούν», και τελικά ζουν κακομοιριασμένα και θέλουν μπριζόλες συνέχεια,

αλλά και αυτό πάλι δεν τα βοηθάει σε τίποτα. Αν προτιμάει το άνοστο από το νόστιμο για την αγάπη του Χριστού, τότε από το άνοστο γεύεται Χριστό.

Ο  Αγ. Ιω ο Χρυσόστομος αναφέρει περί αγωγής των παιδιών:

      Ου γαρ το σπειραιποιει πατέρα μόνον, αλλά το παιδεύσαικαλως.ου γαρ το τεκειν μητρός,  τουτο γαρ της φύσεως, αλλά το θρέψαι μητρός.

Το ζήτημα της υπακοής και της πειθαρχίας των παιδιών εξαρτάται εξ ολοκλήρου από τον πατέρα και την παιδαγωγική που εφαρμόζει.

Η μεγάλη κληρονομιά που αφήνουν οι γονείς στα παιδιά είναι η ευσέβεια. Ο σκοπός της χριστιανικής αγωγής, κατά τον Αγ. Ιω. τον Χρυσόστομο,  

είναι η διαμόρφωση του παιδιού σε εικόνα του Θεού «το καθ ομοίωσιναποδιδουσα».

Αυτή σημειώνει είναι η μεγαλύτερη τέχνη «της τέχνης ταυτης ουκ έστι άλλη μείζων».

Να αποφεύγουμε την κοσμική αγωγή που επιδιώκει τον πλούτο, την λάμψη, τις απολαύσεις,

γιατί αυτή μοιάζει με πανήγυρη. Όταν όμως τελειώσει η πανήγυρη και σβήσουν τα φώτα οι άνθρωποι μένουν έρημοι από κάθε χαρά και ευχαρίστηση,

σαν να είδαν ένα ευχάριστο όνειρο.

    Αν δεν φροντίσουμε για την πνευματική καλλιέργεια των παιδιών και σταθούμε μόνο στην κάλυψη των υλικών τους αναγκών,

σύντομα θα λάβουμε το κατηγορητήριο γράμμα τους:

     «Πατέρα και μητέρα, πρώτα θέλω να σας ευχαριστήσω κι ύστερα να σας κατηγορήσω για όσα κάνατε για μένα. Μου δώσατε πολλά.

Τα ρούχα το φροντιστήριο, το χοροδιδασκαλείο, το κολυμβητήριο. Με θρέψατε σαν το θρεφτάρι, με στολίσατε και με μάθατε να καμαρώνω σαν το παγώνι.

Ό,τι ζήτησα το πήρα. Όσες φορές γύρισα αργά το βράδυ εσείς σιωπούσατε. Τα μόνα λόγια που θυμάμαι είναι η επωδός των λόγων σας:

αυτό που εγώ στερήθηκα στην ηλικία σου , εσύ να μην το στερηθείς . Τώρα όμως σας κατηγορώ .

Η απόλυτη ελευθερία ήταν δίκοπο μαχαίρι που πλήγωσαν το κορμί μου και μάτωσαν την ψυχή μου.

Παραμελήσατε να με μάθετε να προσεύχομαι . Δεν σύρατε τα βήματά μου στον Ιερό ναό.

Δε με διδάξατε να μελετώ το νόμο του Θεού. Πότε αλήθεια δουλέψατε στην καρδιά μου;

Λησμονήσατε να μου πείτε πως η ζωή δεν είναι ένα αδιάκοπο γλέντι, αλλά ένας συνεχής και αδιάκοπος αγώνας με επιτυχίες και αποτυχίες,

με νίκες και ήττες, με ευχάριστα και δυσάρεστα. Για ό,τι είμαι σήμερα φταίτε εσείς.  Σας συγχωρώ, αλλά δεν θα σταματήσω να σας κατηγορώ!   Το παιδί σας»

 Ας χρησιμοποιούμε πλέον τις « τελείες» μόνο για θέματα πίστεως, δογματικά και τα «ερωτηματικά» για να μαθαίνουμε και να γινόμαστε σταδιακά καλύτεροι.

Η καλή ανησυχία πρέπει πάντα να υπάρχει μέσα μας. Όταν κάποιος αγωνίζεται σωστά, ποτέ δεν είναι ευχαριστημένος από τον εαυτό του.

Έχει συνέχεια μέσα του μια ανησυχία που προέρχεται από τη φιλότιμη προσπάθεια που κάνει. «τρέχετε, ίνα καταλάβητε» (Α΄Κορ. 9,24)

Τρέχει ο άνθρωπος, όσο ζει, να βρει τον Χριστό, χωρίς να σταματά ποτέ. Τρέχει και δε νιώθει κούραση αλλά χαρά. (Αγ. Παϊσιος)

      Ο Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς αναφέρει :Η γη διψά και πεινά για ολοκληρωμένους ανθρώπους, που πιστεύουν στο Θεό

και μάχονται εναντίον του κακού. Αυτή είναι η μέθοδος του Χριστού: η επανάσταση προς την επανάσταση.

Πρώτα η επανάσταση ενάντια στο κακό μέσα σου και ύστερα η επανάσταση στο κακό έξω από εσένα.

Ας αφήσουμε τα παιδιά μας να πλησιάσουν το Χριστό και μαζί με αυτά ας τον προσεγγίσουμε κι εμείς.       

                                 Καλή και ευλογημένη Σαρακοστή!

«Είναι μια μηλιά και κάνει ξυνά μήλα τι πρέπει να κατηγορήσωμεν, τη μηλιά ή τα μήλα; Τη μηλιά.

Λοιπόν κάμνετε καλά εσείς οι γονείς, όπου είστενε η μηλιά, να γίνωνται και τα μήλα γλυκά.» (Αγ. Κοσμάς ο Αιτωλός)