Εκτύπωση αυτής της σελίδας
Παρασκευή, 10 Ιουνίου 2011 09:48

Προσκυνηματική Εκδρομή στο Αίγιο

Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(0 ψήφοι)

Στις 7 Ιουνίου η Ενορία μας πραγματοποίησε προσκυνηματική εκδρομή στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στο Αίγιο, κοντά στο χωριό Βερίνο και στην Παναγία την Τρυπητή. Το προσκύνημα αυτό μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις και αξίζει να το επισκεφθεί κανείς.

 ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

Η  Ιερά  Μονή  Αγίου  Ιωάννου  του  Θεολόγου είναι ένα από τα πολυάριθμα μικρά Μοναστήρια  της  Πελοποννησιακής  γης,  των  οποίων  η  ιστορική  παρουσία  μαρτυρείται  ήδη  στα  χρόνια  της  Α΄ Τουρκοκρατίας.  Κτισμένη  στο  ομώνυμο  βουνό  Αγιάννης, μια  από  τις  παραφυάδες του  Παναχαικού,  σε  υψόμετρο  900 μέτρα,  αντικρύζει  τον Κορινθιακό  και  τη  Ρούμελη  και  εφορά  τα  γύρω  χωριά  και  το  Σαλμενικιώτικο  ποτάμι.   Υπάγεται  στην  Ιερά  Μητρόπολη  Καλαβρύτων  και  Αιγιαλείας. Η  χρονολογία  ιδρύσεως  της Μονής  παραμένει  άγνωστη.  Το  πρωιμότερο  κείμενο  που αναφέρεται στο  ανδρικό  τότε Μοναστήρι  είναι  σιγίλιο του Πατριάρχου  Διονυσίου  Γ΄ (1662-1665)  με  χρονολογία  1665,  στο  οποίο  ο  Άγιος  Ιωάννης  αναφέρεται  ως  ''ερημωμένο  μονύδριο''.   Μετά το 1700 το  Μοναστήρι  έγινε ένα από τα  Μετόχια της  Μονής  Ταξιαρχών  Αιγιαλείας.   Η  Μονή επί  Τουρκοκρατίας,  αποτέλεσε σημείο αναφοράς  για την περιοχή της,  χάρη  στην Ορθόδοξη  λατρευτική  ζωή  και  στην  προστασία  που  μπορούσε  να  προσφέρει  σε  ώρες  κινδύνου. Μετά  τη  σύσταση  του  Νέου  Ελληνικού  Κράτους   η μικρή  Μονή  του  Αγίου  Ιωάννου  του  Θεολόγου  δεν διαλύθηκε,  όπως  συνέβη   με  άλλα  μικρά  Μοναστήρια  της   χώρας, αλλά χαρακτηρίσθηκε  ως  διατηρούμενη.  Η  Μονή Ταξιαρχών  έστελνε  ένα  από   τα  μέλη  της,   κατά  κανόνα  Ιερομόναχο,  ο  οποίος  ανελάμβανε  τη  φροντίδα  του  Μετοχίου  για  τέσσερα συνήθως   χρόνια.  Ο τελευταίος  μετοχιάρης, ο  ηλικιωμένος   Μοναχός  π.  Βενιαμίν  Μάργαρης, παρέμεινε στο  Μοναστήρι  δεκαεπτά  χρόνια, διατηρώντας   άσβηστο  το  καντήλι  του  Αγίου  και  περιμένοντας  να  στείλει  ο  Θεός  ανθρώπους  που  θα  έδιναν ζωή  στο  Μοναστήρι.     

Το  έτος  1987  μια  νέα  περίοδος  αρχίζει  για  το  ιερό Μονύδριο  του  Αγίου  Ιωάννου  του  Θεολόγου.  Η  πρόνοια  του  Θεού  οδήγησε  στην  Ιερά  Μητρόπολη  Καλαβρύτων  και  Αιγιαλείας  τον αείμνηστο  Γέροντα  Αρχιμανδρίτη  π.  Ευσέβιο  Γιαννακάκη  (1910-1995) -  άγιο Λειτουργό και  χαρισματούχο  Πνευματικό  με μια  ομάδα  ευλαβών  νεανίδων,  πνευματικών  του  τέκνων,  που  επιθυμούσαν  να   μονάσουν.  Το  Νοέμβριο του  1987  με την  ευλογία  και  την αμέριστη  συμπαράσταση  του  Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου  Καλαβρύτων  και  Αιγιαλείας  κ.κ. Αμβροσίου  το  έως τότε  Μετόχι  της  Ιεράς  Μονής  Ταξιαρχών  μετατράπηκε  με  προεδρικό  διάταγμα  σε  Ιερά  Γυναικεία  Κοινοβιακή  Μονή. Χάρη  στην  πίστη,  την  ανύστακτη  φροντίδα  και  την  ακάματη   προσπάθεια  του  μακαριστού  Γέροντος,  τον  ένθεο  ζήλο  των Μοναζουσών  και  την  ενίσχυση  ευλαβών  δωρητών  ανακαινίσθηκε  αρχικά  το  Καθολικό  της Μονής. Ο  στάβλος  της  ΒΔ.  πλευράς  του  ισογείου  μετατράπηκε σε  κατανυκτικό  παρεκκλήσιο  του  Αγίου  Αλεξίου  του  Ανθρώπου  του  Θεού.  Στη  συνέχεια  θεμελιώθηκε  και  ολοκληρώθηκε  μέσα  σε  τέσσερα  χρόνια  ένα  λιτό  και  επιβλητικό  Μοναστηριακό  συγκρότημα  για  τις  ανάγκες  και  τις  δραστηριότητες  της  Αδελφότητας. Η ανέγερση  της  νέας  Μονής  αποτελεί  ένα  ''παρατεινόμενο  θαύμα''  κατά  το  Σεβασμιώτατο  Μητροπολίτη  κ.κ.  Αμβρόσιο,  αφού  το  Μοναστήρι  στερείται  οικονομικών  πόρων  και  δεν  έχει  κινητή  ή  ακίνητη  περιουσία. Σημειωτέον ότι η Μονή  δεν πήρε λεφτά από την Ευρωπαϊκή Ένωση, γιατί ο Γέροντας είχε μεγάλη εμπιστοσύνη στην Πρόνοια του Θεού. Εμφανίστηκαν Κύπριοι δωρητές που συνέβαλαν στην ανέγερση της Μονής. Οι  τρεις  νέες  πτέρυγες  αποτέλεσαν  μαζί  με  την  παλαιά  ένα  παραδοσιακό  τετράπλευρο  Μοναστήρι  με  το  Καθολικό  του  Αγίου  Ιωάννου  στο  κέντρο.  Δύο παρεκκλήσια,  η  Υπαπαντή  του  Κυρίου  και  το  Γενέσιο  της  Θεοτόκου,   επιστέφουν  τις  δύο  γωνίες  της προσόψεως,  ενώ   στο  κέντρο  υψώνεται  μεγαλόπρεπο  κωδωνοστάσιο.  Στις  νέες  πτέρυγες  στεγάζονται  τα   κελλιά  των  Αδελφών,   η   βιβλιοθήκη  της  Μονής,  το  συνοδικό,  η  τράπεζα  των  προσκυνητών,  το   αρχονταρίκι,  η   τράπεζα  των  Μοναχών,  τα  εργαστήρια  ( αγιογραφίας,  ξυλογλυπτικής κ. ά. )  και  τα  ιατρεία. Με   προσωπική  εργασία  του  Γέροντος  και  των  Αδελφών  έγινε  διαμόρφωση  του  περιβάλλοντος  χώρου  με κήπους,  πέτρινα  πεζούλια  και  περιβόλια.  Η  Αδελφότητα - εικοσιπέντε  Μοναχές  και  δόκιμες  σήμερα,   - πιστή  στις  ιερές  επιταγές  του  μακαριστού  πνευματικού  πατρός  και  ιδρυτή  της  καταβάλλει  κάθε  δυνατή  προσπάθεια  να  δίνει  τη  μαρτυρία  του  Ορθοδόξου  Μοναχισμού  με  την  πλούσια  λατρευτική  ζωή,  την  αδιάλειπτη  προσευχή,  την  προσωπική  άσκηση,  το  εργόχειρο,  την  εγκάρδια  φιλοξενία  προς  τους  προσκυνητές και   την  πνευματική  τους  οικοδομή.  Αδελφές  ιατροί  της  Μονής  προσφέρουν  δωρεάν  ιατρικές  υπηρεσίες  στους  κατοίκους  της  περιοχής. Ο  τάφος  του  αειμνήστου  Κτίτορος,  π.  Ευσεβίου,  αποτελεί  το  σέμνωμα  της  Ιεράς  Μονής,  πηγή  ευλογίας  και  παρακλήσεως  τόσο  για  τα  πνευματικά  του  τέκνα,  όσο  και  για  τους  προσκυνητές  της  Ιεράς  Μονής  που  προσέρχονται  εκεί  να  ζητήσουν  τη   μεσιτεία  του.

 

 ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΥΣΕΒΙΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΑΚΗΣ(1910-1995)

«Επίγειος άγγελος και ουράνιος άνθρωπος»

Ο Π.ΕΥΣΕΒΙΟΣ,κατά κόσμον Αντώνιος Γιαννακάκης, γεννήθηκε το 1910 στο Γεωργίτσι της Σπάρτης και οι πολύτεκνοι ευλαβείς γονείς του τον ανέθρεψαν εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Ο Αντώνης ήταν παιδί υπάκουο, «χαριτωμένο», με σπλαχνική καρδιά. Αγαπούσε πολύ την εκκλησία και τις ακολουθίες της. Μέχρι τα 17 του χρόνια βοηθούσε τον πατέρα του στις γεωργικές εργασίες. Στην Αθήνα που ήρθε για να εργαστεί γνώρισε τον ιερομόναχο π. Ιγνάτιο Κολιόπουλο, τον οποίο έκανε πνευματικό του. Κάνοντας υπακοή ζούσε αυστηρή και προσεκτική πνευματική ζωή. Παρακολουθούσε τα κηρύγματα του π. Σεραφείμ Παπακώστα στο μητροπολιτικό Ναό. Μαζί με άλλους νέους εργαζόταν ιεραποστολικά στα νοσοκομεία και τα κατηχητικά σχολεία. Για ιερωσύνη ούτε σκέψη. Αισθανόταν ανάξιος γι' αυτή.

 Στην ιερά Μονή Αγίας Λαύρας Καλαβρύτων. Όταν επέστρεψε από το μέτωπο, μετά την υπόδειξη και ευλογία του πνευματικού του, πήγε στην ιερά Μονή της Αγίας Λαύρας, υποτακτικός στον Γέροντα Σεραφείμ Ρηγόπουλο, Προηγούμενο της Μονής. Σε ένα χρόνο έγινε μοναχός με το όνομα Ευσέβιος και μετά από μία εβδομάδα Ιεροδιάκονος. Μαρτυρίες παλαιών πατέρων αναφέρονται στην ευλάβεια, ταπείνωση, υπακοή, ευθύτητα, ειλικρίνεια, αγαθότητα και την αγάπη του π. Ευσέβιου προς όλους. Τον Οκτώβριο του 1943 εκοιμήθη ο Γέροντάς του, και τον Δεκέμβριο ο π.Ευσέβιος  έζησε το δράμα της εκτέλεσης των Πατέρων και της καταστροφής της Μονής από τους Γερμανούς. Στις 13 Δεκεμβρίου έγινε η φρικτή εκτέλεση των 1.300 Καλαβρυτινών και η πυρπόληση της πόλης από τους Γερμανούς. Από το Δεκέμβριο έως τον Απρίλιο που έφυγαν οι Γερμανοί, ο π. Ευσέβιος και οι άλλοι Μοναχοί διανυκτέρευαν στο δάσος.

Το έργο του στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο. Το 1951, έρχεται στην Αθήνα να σπουδάσει στη Θεολογική Σχολή. Το 1952 χειροτονείται Πρεσβύτερος. Τον επόμενο κιόλας μήνα διορίζεται ως εφημέριος στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Αθηνών. Το ίδιο έτος ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κυρός Θεόκλητος, τον έκανε Πνευματικό, και του απένειμε το οφφίκιο του αρχιμανδρίτου. Έκτοτε ασκούσε το επίπονο έργο της πνευματικής πατρότητας μέχρι το τέλος της ζωής του. Επιτέλεσε πράγματι έργο μοναδικό και ανεπανάληπτο. Τριανταπέντε σχεδόν χρόνια έζησε μέσα στο νοσοκομείο ο π. Ευσέβιος σαν ασκητής. Ήταν ένα άνθος της ερήμου μέσα στον κόσμο. Χάρη στις προσευχές του και στις ακάματες προσπάθειές του, παρά τις αντιδράσεις, θεμελιώθηκε ο ιερός Ναός του νοσοκομείου το Φεβρουάριο του 1958, σε καίρια γωνιακή θέση επί της Βασιλίσσης Σοφίας. Ο Ναός εγκαινιάσθηκε το 1965.Λειτουργούσε 3 με 4 φορές την εβδομάδα το πρωί 4.30-7.30 π.μ., για να κοινωνήσουν εγκαίρως οι ασθενείς, και για να προλάβει το προσωπικό του νοσοκομείου και άλλοι εργαζόμενοι και φοιτητές που σύχναζαν εκεί να εκκλησιασθούν.

  • Επί 3 και πλέον δεκαετίες το Ιπποκράτειο υπήρξε καταφύγιο ψυχών και πολυσύχναστη πνευματική κυψέλη, χάρη στην αγιοσύνη του Γέροντα. Σύχναζαν εκεί οι φιλακόλουθοι, οι φιλομόναχοι και πολλές χριστιανικές οικογένειες, νέοι δε πάρα πολλοί, εργαζόμενοι και φοιτητές.
  • Ο άγιος Γέροντας, ως πνευματικός Πατέρας, ήταν ανεξάντλητος στην προσφορά αγάπης προς τις οικογένειες τις οποίες στήριζε και υλικά. Επί χρόνια ολόκληρα πλήρωνε το ενοίκιο άπορων οικογενειών. Με πολλή στοργή περιέβαλλε παιδιά ορφανά από πατέρα ή μητέρα. Φρόντιζε για όλες τις ανάγκες τους.
  • Σ' όλη του τη ζωή τόνιζε την αναγκαιότητα του Μυστηρίου της Εξομολογήσεως. « Άριστο είναι να έχει όλη η οικογένεια έναν Πνευματικό πατέρα» έλεγε, που να γνωρίζει τα θέματά της και να προσεύχεται, και με την ευλογία του όλα τα μέλη να κοινωνούν συχνά των Αχράντων Μυστηρίων. Εκεί είναι η χαρά και η ειρήνη.
  • Ο π. Ευσέβιος ήταν πολύ αυστηρός στην προσωπική του ζωή, ασκητικός και αθόρυβος. Εντούτοις είλκυε κοντά του πλήθος νέων ανθρώπων, οι οποίοι τον αγαπούσαν και έτρεφαν προς το πρόσωπό του απέραντο σεβασμό και αφοσίωση. Ήταν ο φωτισμένος από το Άγιο Πνεύμα παιδαγωγός.

Κτήτωρ ιερών Μονών. Αληθινός Μοναχός ο ίδιος και πλήρης θείας Χάριτος αναδείχθηκε εμπνευστής Ιερατικών και Μοναχικών κλίσεων. Ασκητικός, ταπεινός, γλυκύς και πράος έγινε ο έμπειρος και απλανής Νυμφαγωγός πολλών ψυχών που ποθούσαν την αγγελική ζωή και πολιτεία. Εραστής του Μονήρους κατά Θεόν βίου υπήρξε εμπνευσμένος διοργανωτής Κοινοβίων. Παράλληλα με την εξαντλητική εργασία και διακονία του στο Νοσοκομείο, ίδρυσε και εκ βάθρων ανήγειρε την Ιερά Γυναικεία Κοινοβιακή Μονή Εισοδίων της Θεοτόκου στο Μαρκόπουλο Ωρωπού, όπου αναλώθηκε επί 20 έτη(1967-1987) ως Κτήτωρ και πνευματικός Πατέρας. Το  1987, που ο π. Ευσέβιος είχε πλέον συνταξιοδοτηθεί, η Πρόνοια του Θεού οδήγησε τα βήματά του στην Ιερά Μητρόπολη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας με μια ομάδα ευλαβών νεανίδων, πνευματικών του τέκνων που επιθυμούσαν να μονάσουν. Ο Σεβασμιώτατος Άγιος Καλαβρύτων κ. Αμβρόσιος θεώρησε ξεχωριστή ευλογία την άφιξη του π. Ευσεβίου στη Μητρόπολή του. Τον περιέβαλε με πηγαία υιική αγάπη και του έδειξε δύο Μοναστήρια της Επαρχίας του. Ο ιερός λόφος του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, με το πανέμορφο φυσικό τοπίο με τον ανοικτό ορίζοντα, ενέπνευσε τον Γέροντα, ώστε να επιλέξει το ερειπωμένο Μετόχι της ι. Μονής Ταξιαρχών, για να εγκατασταθεί εκεί η Αδελφότητα. Η ζωή του ήταν η θεία Λειτουργία, και η μνημόνευση ονομάτων στην αγία Προσκομιδή η προσφιλέστερη απασχόλησή του. Μνημόνευε αμέτρητα ονόματα, επί 4 και πλέον ώρες. Στα 52 χρόνια Ιερωσύνης του ουδέποτε κάθισε στο Ιερό κατά τη διάρκεια του Όρθρου και της θείας Λειτουργίας. Από τις 4.30 έως τις δώδεκα, που έβγαινε από το Ιερό, ήταν όρθιος και δεν ένιωθε καθόλου κούραση· το Ιερό Βήμα για τον Γέροντα ήταν ο πιο ευχάριστος χώρος επάνω στη γη. Η αρετή που κυρίως διέκρινε τον π. Ευσέβιο ήταν η βαθιά ταπείνωσή του. Ζούσε στην αφάνεια και εργαζόταν αθόρυβα για τη δόξα του Θεού, τον Οποίο αγαπούσε εξ όλης ψυχής, διανοίας και ισχύος. Ο ίδιος επιμελώς απέκρυπτε τον εαυτό του για τον οποίο είχε πολύ ταπεινή ιδέα. Ανεξίκακος συγχωρούσε αμέσως όσους τον έβλαπταν και τους ευεργετούσε, τόσο, που η αγάπη του τους άλλαζε.

Το οσιακό τέλος του. Την αγία ζωή του σφράγισε το κατά πάντα οσιακό τέλος του το οποίο και προγνώρισε. Αντιμετώπισε την οδυνηρή νόσο του καρκίνου με θαυμαστή καρτερία και δοξολογία στον Θεό. Μέσα στους φρικτούς πόνους του ακατάπαυστα δόξαζε τον Θεό. Επί 11 συνεχείς ημέρες ετελείτο Αγρυπνία στην ι. Μονή και ο π.Ευσέβιος περίμενε με πολλή λαχτάρα κάθε φορά τη θεία Κοινωνία. Μιλούσε ανοικτά και χωρίς φόβο για το θάνατό του: «Το μοναδικό ταξίδι, το υπέροχο, το άφθαστο ταξίδι»! Τη 19 Ιουνίου ο Γέροντας, αν και ήταν τόσο βαριά, κατέβασε τα πόδια του από την κλίνη και κοινώνησε καθιστός για τελευταία φορά. Στις 10.15 π.μ. ανάσαινε με πολλή δυσκολία. Ξαφνικά, σήκωσε ζωηρά το κεφάλι του, κοίταξε ψηλά και δεξιά με μια έκφραση ευχάριστης εκπλήξεως. Το πρόσωπό του έλαμψε. «Χαίρω, χαίρω, χαίρω!» είπε, και η ψυχή του πέταξε στα ουράνια σκηνώματα. Πλάι στο ιερό του Καθολικού εναποτέθηκε το σεπτό σκήνωμά του, για ν' αναπαυθεί από τους κόπους του.

Βλ. Ιερομόναχος Ευσέβιος Γιαννακάκης, «επίγειος άγγελος και ουράνιος άνθρωπος» (Αίγιο: Ιερά Γυναικεία Κοινοβιακή Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, 2010).

 

ΠΑΝΑΓΙΑ  ΤΡΥΠΗΤΗ

panagia trypiti

 Στο λιμάνι του Αιγίου, σκαρφαλωμένη σ' ένα βράχο, βρίσκεται η Εκκλησία της Παναγίας Τρυπητής, που εορτάζει της Ζωοδόχου Πηγής. Η Παναγία Τρυπητή είναι ένας περικαλλής, μεγαλοπρεπής και επιβλητικός Ναός, που φαντάζει από μακριά σαν μια μεγάλη ζωγραφιά κολλημένη στο βράχο. Είναι κτισμένος σε απόκρυμνο βράχο ύψους 30μ. από την επιφάνεια της θάλασσας, μέσα σε Σπήλαιο (τρύπα) εξ ου και το όνομα "Τρυπητή" ή "Τρουπητή".

Όποιος επισκέπτεται για πρώτη φορά το προσκύνημα εντυπωσιάζεται από την ομορφιά του τοπίου: κυπαρίσσια και πεύκα δίνουν μία ξεχωριστή και υποβλητική μεγαλοπρέπεια, ενώ οι γαρδένιες μοσχοβολούν παντού. Μία μαρμάρινη σκάλα με 150 σκαλοπάτια ενώνει το Ιερό Προσκύνημα με το δημόσιο δρόμο.Αρχιτεκτονικά ο ναός χωρίζεται σε δύο τμήματα. Το ένα μέρος είναι λαξευμένο στο βράχο και το άλλο είναι προσθήκη στο πρώτο. Η εξωτερική μορφή του προσκυνήματος ομοιάζει εκείνου της Παναγίας της Τήνου. Μόλις ο επισκέπτης, πλησιάσει τα κράσπεδα του Ναού, παρατηρεί εντός του βράχου ένα μικρό σπήλαιο μήκους 3 μέτρων. Το άνοιγμα είναι κτισμένο με πέτρες και έχει μία μικρή πόρτα και παράθυρο. Κατά την παράδοση εκεί ήταν το ασκητήριο του Καπετάνιου - Ναυαγού που βρήκε την εικόνα.

Στη μαρμαρένια μετώπη του Ναού είναι χαραγμένο το παράγγελμα : "ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣ ΠΡΟΣΕΛΘΕΤΕ", για να υπενθυμίζει στους προσκυνητές την ιερότητα του χώρου.

Στον πρόναο υπάρχει το Αγίασμα, μια καλλιτεχνική μαρμάρινη κρήνη με σταυροειδές σχήμα. Από το στόμα τριών λαξευμένων Αγγέλων τρέχει συνέχεια το αγίασμα που χύνεται σε μαρμάρινη λεκάνη. Στην Κρήνη είναι χαραγμένη η γνωστή καρκινική επιγραφή (διαβάζεται και αντίστροφα) "ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΝΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑ ΝΟΨΙΝ" δηλαδή καθάρισε πρώτα τα ανομήματά σου ειλικρινά με μετάνοια, και όχι επιφανειακά. Στην συνέχεια ο προσκυνητής ανερχεται στον κυρίως Ναό. Δεξιά στο σπήλαιο υπάρχει η εικόνα της Παναγίας, με το αριστερό της χέρι κρατεί το παιδίον Ιησού, το οποίο με το δεξί ευλογεί και στο αριστερό κρατά ειλιτάριο.

Σύμφωνα με την  παράδοση, στα μέσα του ΙΣΤ' αιώνα δηλαδή περί το 1550, κάποιος ναυαγός του Κορινθιακού Κόλπου, διακρίνει μέσα στη νύκτα ένα φως παρηγοριάς, σημάδι πως βρίσκεται κοντά σε στεριά. Γεμίζει θάρρος και ελπίδα. Επιστρατεύει όλες του τις δυνάμεις για να φθάσει εκεί που λαμπυρίζει το φως. Το πλησιάζει και διαπιστώνει με πολλή έκπληξη, πως βρίσκεται μπροστά σε μία εικόνα της Παναγίας, όπου φεγγοβολάει oλόκληρη και φωτίζει ολόγυρα. Είναι η Χαριτόβρυτη εικόνα της Παναγίας κρυμμένη μέσα στο βραχώδες τούτο σπήλαιο, άγνωστο από πότε. Έτσι ανακαλύφθηκε η εικόνα της "Παναγίας της Τρυπητής". Την άλλη μέρα ειδοποίησε τις Αρχές της πόλης του Αιγίου. Κλήρος , λαός, άρχοντες ήλθαν, προσκύνησαν κάνοντας και Δοξολόγια. Ο Ευρετής της εικόνας έγινε ο πρώτος ασκητής και υπηρέτης της Παναγίας.

Η θαυματουργή εικόνα έγινε η αιτία επισκέψεως χιλιάδων προσκυνητών κάθε χρόνο. Την  μέρα που επισκέφθηκε η Ενορία μας την Παναγία την Τρυπητή συναντήσαμε και προσκυνητές από μία άλλη Ενορία, την Παναγίτσα(Ι.Ν.Κοιμήσεως της Θεοτόκου) του Παλαιού Φαλήρου. Ένας από τους ιερείς που συνόδευαν διηγήθηκε ένα θαύμα της Παναγίας που έγινε σ' αυτόν προσωπικά. Ήταν νέος ιερέας και διακονούσε στην Παναγία την Τρυπητή.Του ανατέθηκε μία μέρα να κηρύξει από τον άμβωνα. Καθώς ήταν νέος και ως εκ τούτου άπειρος είχε γράψει το κήρυγμα σε χαρτάκι. Ο αέρας που φυσούσε πήρε το χαρτάκι και ο ιερέας βρέθηκε σε αμηχανία: «Πώς  να φύγει από τον άμβωνα να πάει να πιάσει το χαρτάκι ;». Ο αέρας φύσηξε από την αντίθετη μεριά και του το ξαναπήγε το χαρτάκι και το πήρε.  

Την Παρασκευή της Διακαινησίμου τελείται η λιτάνευση της Ι. Εικόνας με κάθε επισημότητα. Είναι πολύ συγκινητικό εκείνη τη μέρα  να βλέπεις χιλιάδες Χριστιανούς από όλη την Ελλάδα - κάθε ηλικίας - να ανεβαίνουν τη μεγάλη σκάλα (150 σκαλοπάτια), αρκετοί γονατιστοί, προκειμένου να εκπληρώσουν το "Τάμα" τους στην Παναγία.

Διαβάστηκε 7912 φορές Τελευταία τροποποίηση στις Παρασκευή, 04 Δεκεμβρίου 2015 11:54